12 οκτώβρη κι όχι 28

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, τερματίστηκε (;) μια όψη της κυριαρχίας του καπιταλισμού στην Αθήνα και στις 30 Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη και σε διάφορες άλλες ημερομηνίες σε άλλες πόλεις, επαρχίες και χωριά. Αυτή της κατοχής από τους χιτλερικούς ναζί, που ανέβηκαν κι εδραιώθηκαν στην εξουσία, με την ανοχή κι ενθάρρυνση της αστικής τάξης της Γερμανίας κι άλλων ευρωπαϊκών χωρών και των ΗΠΑ.
Όπως και λόγω της φοβικής και μυωπικής στάσης της ηγεσίας κομμάτων, οργανώσεων και συνδικάτων κομμουνιστών και διαφόρων κομματιών της αριστεράς.  

Έπειτα από σκληρούς αγώνες του πιο μαχητικού κομματιού του ελληνικού λαού, με την υποστήριξη και τη συνεργασία στρατιωτικών δυνάμεων δυτικών αστικών τάξεων, που φυσικά αποσκοπούσαν στα δικά τους συμφέροντα που καμιά σχέση με ελευθερία κι αυτοδιάθεση δεν είχαν, η Ελλάδα “απελευθερώθηκε” από τους ναζί και παραδόθηκε (ξανά) στα χέρια των ντόπιων ομοϊδεατών τους, κι ας μην είχαν φτάσει τα επίπεδα θηριωδίας των ναζί του χίτλερ.

Επειδή η αστική τάξη της Ελλάδας με τους συμμάχους της εντός κι εκτός, γιορτάζει σαν απελευθερωτική επέτειο όχι την 12η Οκτώβρη (φυσικά) αλλά την... 28η όταν ο wannabe δικτατορίσκος μεταξάς, που είχε για είδωλο του, τους μουσολίνι και χίτλερ, για δικά του συμφέροντα αλλά και τα συμφέροντα των αντίπαλων αστικών τάξεων Ελλάδας, Γαλλίας, Αγγλίας, είπε με βαριά καρδιά “όχι” στην απαίτηση του μουσολίνι για άνευ όρων παράδοση...

...για αυτό λοιπόν ας ξεκινήσει μια προσπάθεια να καθιερωθεί σαν γιορτή/επέτειος η 12η Οκτωβρίου αλλά κι όποιες άλλες ημερομηνίες που αφορούν στις άλλες πόλεις στην Ελλάδα, από όλους εμάς που συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε ενάντια στο κράτος, την εξουσία, τον καπιταλισμό, την αναβίωση ή πιο σωστά συνέχιση του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη και παγκοσμίως...

κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς που ισοπεδώνει κάθε έννοια ανθρωπιάς, δικαιοσύνης (ουσιαστικής και γνήσια αμερόληπτης δικαιοσύνης, όχι σαν αυτό το έκτρωμα που φυλακίζει αγωνιστές και αφήνει ελεύθερα πάσης φύσης λαμόγια να ασυδοτούν όσο κι όπως κι όπου γουστάρουν), ελευθερίας κι αξιοπρέπειας, αλλοιώνει τις έννοιες, αλλοτριώνει τις λέξεις και την ουσία τους. Και κάπως έτσι, οι νεοναζί νοσταλγοί του χίτλερ γίνονται "αθώοι γερμανοί τουρίστες", οι ντόπιοι νεοναζί φίλοι τους γίνονται "επιτροπές αγανακτισμένων (sic) κατοίκων", τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνονται "κέντρα φιλοξενίας", η καταλήστευση της κοινωνίας γίνεται υγιής επιχειρηματικότητα κι άλλα τέτοια... κι άμα κι εγώ πάρω μια κατάνα κι αρχίσω να παίρνω κεφάλια δεν θα'μαι τρομοκράτης αλλά το μαύρο φίδι που τους έφαγε emoticon smile

# υστεριόγραφο α: κι επίσης, όλες οι καλοθελήτριες νεροκουβαλήτριες του εξουσιαστικού μορφώματος που μας στραγγαλίζει τις ζωές μας νομίζουν πως με μία τρανς αστυνόμο ή μία αδελφή πρόεδρο ή με μία λεσβία εισαγγελέα πως θα καλυτερέψει κάπως ο κόσμος απλά τις λυπάμαι, γιατί δεν έχουν ιδέα πως βρισκόμαστε σε συνθήκες μονομερώς κηρυγμένου από την πλευρά των εξουσιαστών/κρατιστών/καπιταλιστών ταξικού και κοινωνικού πολέμου...

# υστεριόγραφο β: γιατί όλες οι παραπάνω, όπως όλοι όσοι επιδιώκουν απλά ενσωμάτωση στο υπάρχον κυρίαρχο σύστημα κι όχι στην ανατροπή και εξαφάνιση του, θα'πρεπε να αναρωτηθούν αν παλεύουν γνήσια για την αληθινή ελευθερία όλων των ζωντανών όντων κι όχι με το δικό τους βόλεμα.

εδώ και πάρα πολύ καιρό είχα προσέξει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αφίσες σε διάφορα σημεία που διαφήμιζαν την εμφάνιση του γιάννη πλούταρχου σε κάποιο “σικ” κέντρο της πόλης όπου θα ερμήνευε τραγούδια του Καζαντζίδη (ειρωνεία και μαύρο χιούμορ)...

λοιπόν, προσωπικά εμένα ο Καζαντζίδης δε μου άρεσε ποτέ, δε με εξέφραζε το λυπητερό νοσταλγικό ύφος για τα βάσανα των ξενιτεμένων από την πατρίδα τους την Ελλάδα που στα δικά μου παιδικά τότε αυτιά και μάτια φάνταζε σαν μια μακρινή και μυστηριώδης εξωτική τοποθεσία και σίγουρα δεν την ένοιωθα σαν πατρίδα μου, όπως δεν ένοιωσα ποτέ σαν πατρίδα μου ούτε τη Γερμανία παρόλο που γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα εννιά χρόνια της ζωής μου εκεί. Κι άμα γεννιόμουν στο Βέλγιο ή στην Αμερική ή στη Ρωσία ή στην Τουρκία ή οπουδήποτε αλλού πάλι δεν θα τις ένοιωθα σαν πατρίδες μου γιατί ζω σε μια ουτοπία του μέλλοντος στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου γεμάτη από αυτοδιαχείριση, πλήρη και συνειδητή ελευθερία, χειραφέτηση κι απελευθέρωση σε όλες τις μορφές της ανθρώπινης έκφρασης και δημιουργικότητας, σε έναν πολυανεκτικό, ποικιλόμορφο και πολύχρωμο ειρηνικό κόσμο, ειρηνικό με την έννοια πως θα συνδιαχειριζόμαστε τις αντιφάσεις μας με ισορροπημένους τρόπους, χωρίς κράτη και κυβερνήσεις, χωρίς πεφωτισμένες πρωτοπορίες και "ειδικούς" που..."ξέρουν καλύτερα".

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πολύ καλά γιατί οι γονείς μου κι οι φίλοι τους – μετανάστες όλοι στη Γερμανία – ταυτίζονταν και ένοιωθαν μια παρηγοριά και μια φιλική ας πούμε υποστηρικτική για αυτούς με κάποιον τρόπο μορφή στο πρόσωπο, στη μουσική και στα τραγούδια του Καζαντζίδη, παρόλο που και σε μεγαλύτερη ηλικία δεν μου μιλούσε η μουσική του, άλλη γενιά βλέπετε, άλλα προβλήματα, άλλη η καταπίεση από τον περίγυρο, άλλη εποχή. Πολλά διαφορετικά ζητήματα σε διάστημα μόλις 20 και κάτι χρόνων από τα σίξτις προς σέβεντις, από την εποχή που χιλιάδες εργάτες κι εργάτριες από πολλές χώρες μετανάστευαν στις βιομηχανικές χώρες της δυτικής ευρώπης για δουλειά και μια καλύτερη ζωή. Και έφεραν τούμπα οι καιροί και πάλι αυξάνεται σε δυσθεώρητα ύψη και η μετανάστευση και η προσφυγιά...

Κι επειδή έφτασα στο σημείο να καταλάβω τους λόγους και τις αιτίες που ο Στέλιος Καζαντζίδης συγκινούσε τόσο πολύ τους ανθρώπους της γενιάς των γονιών μου, γι'αυτό κι εξοργίζομαι όταν βλέπω τον υμνητή των χρυσαυγιτών γιάννη πλούταρχο, έναν από τους εκφραστές της νεώτερης ελληνικής σαπίλας, να βάζει χέρι στα τραγούδια του Καζαντζίδη, και μάλιστα σε έναν από τους ναούς-βιτρίνες των σύγχρονων διαπλεκόμενων εξουσιαστών, το μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης...

οργή και μόνον οργή προς τους εξουσιαστές, προς αυτούς που και τώρα, και τότε, καταπατάν τα δίκαια μας και τις ελευθερίες μας...

Δημήτρης Κ. 16:25 6η Γενάρη 2016

Athens: Riot police invades a home without a warrant to chase protesters

Ως ένας από τους πολλούς και τις πολλές συντρόφους και συντρόφισσες που έχουμε ενεργή παρουσία σχεδόν όλη μας τη συνειδητή ζωή σε αγωνιστικά κινήματα διαφόρων ειδών και μορφών, έρχομαι αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα όταν οι γενικώτερες εξελίξεις και στην κοινωνία και στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στους καθημερινούς προσωπικούς και κυρίως τους συλλογικούς αγώνες για δικαιώματα στην εργασία, στην ελευθερία έκφρασης, στην ελεύθερη δημιουργικότητα, στην ισότητα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως από όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες, προσανατολισμούς, ταυτότητες κι επιλογές, για τις οποίες συνήθως βιώνουμε καθημερινό ρατσισμό, παίρνουν τέτοια τροπή ή διαστάσεις που ναι μεν νοιώθεις πως δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος-αμέτοχη-αμέτοχο αλλά δεν θέλεις φυσικά και πάνω απ'όλα να εκχωρήσεις το παραμικρό δικαίωμα στην εξουσία, στο κράτος, στην οποιαδήποτε κυβέρνηση διαχείρισης απλά και μόνο του συστήματος, να πατήσει πάνω στη δική σου δράση για να καρπωθεί πολιτικό κι επικοινωνιακό όφελος ούτως ώστε να νοιώθει πως έχει το “πράσινο φως” να εφαρμόσει ένα λάιτ μνημόνιο για παράδειγμα.

Κι αυτή είναι η περίπτωση με το περίφημο δημοψήφισμα της ερχόμενης κυριακής. Μετά από πολύ προβληματισμό είναι η αλήθεια αποφάσισα να ψηφίσω “όχι”. Προβληματισμό στο κατά πόσον συμβάλλει στην ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, στην ωρίμανση των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται, στην ωρίμανση και χειραφέτηση των συλλογικοτήτων που αντιστέκονται, όχι μόνο στα μνημόνια, τη φτώχεια και την ανεργία, αλλά και ενάντια στον καπιταλισμό σαν γενεσιουργό αιτία των παραπάνω, ενάντια στον ρατσισμό, τον εκφασισμό, την δυναμική επανεμφάνιση της ακροδεξιάς, ενάντια στην ομοφοβία/τρανσφοβία/σεξισμό/μισογυνισμό και κάθε είδους και μορφής μισαλλοδοξία ένα δημοψήφισμα~παραγγελία από μια κυβέρνηση που έκανε τις άπειρες κωλοτούμπες υπέρ του συστήματος και που φάνηκε να εξαντλεί τα όποια κοινωνικά της ερείσματα...

Επειδή λοιπόν η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν είναι μονοσήμαντη, όπως δεν είναι μονοσήμαντη κι η θετική ψήφος στο όχι (δηλαδή, ότι, όλοι όσοι κι όλες όσες κι όλα όσα θα ψηφίσουμε “όχι” την κυριακή σαφώς και προφανώς δεν θα το κάνουμε για τους ίδιους λόγους)

έτσι, με αυτή την αντίληψη, δεν είναι μονοσήμαντη και η “χρησιμοποίηση” του “όχι της κυριακής 5 Ιούλη” από όλο αυτό τον κόσμο που θα το υπερψηφίσει όπως πολλά δεδομένα δείχνουν. Έτσι λοιπόν, η ψήφος όλων όσων είμαστε ενεργοί στο αντιφασιστικό κίνημα, στο κίνημα για τα δικαιώματα των lgbtqia, στο κίνημα για τα δικαιώματα των ανέργων, στα σωματεία βάσης, στο ακηδεμόνευτο εργατικό κίνημα, σημαίνει πως οφείλουμε να δείξουμε στην κοινωνία ότι υπάρχει κινηματική δράση σε όλα αυτά τα ζητήματα, ότι υπάρχει ένας αριθμός κόσμου που θα ψηφίσει "όχι" την κυριακή αλλά, δεν εκχωρεί τίποτα σε καμμιά κυβέρνηση, σε καμμιά εξουσία, σε κανένα κράτος, ότι υπάρχουν  τρόποι να συμβάλλουμε όλοι και όλες κι όλα με τις δικές μας δυνάμεις στην ανατροπή και  ρήξη με τον καπιταλισμό και στο να εξαφανίσουμε τα όποια κοινωνικά ερείσματα έχουν οι ακροδεξιοί αλλά και οι μνημονιακοί, οφείλουμε να απευθυνθούμε στην κοινωνία, τουλάχιστον στο κομμάτι αυτό της κοινωνίας, που μπορούμε να ακουστούμε αρχικά, και να μιλήσουμε θαρρετά για όλα τα παραπάνω αλλά και τι σημαίνει για μας το όχι, τι σημαίνει για μας ότι με τις δράσεις μας και πριν το δημοψήφισμα, και κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος, και μετά το δημοψήφισμα θα συνεχίσουμε δυναμικά, ανατρεπτικά, επαναστατικά, ταξικά και διεθνιστικά, να λέμε όχι σε όλα αυτά που μας πνίγουν τις ελευθερίες μας και μας στερούν τα δικαιώματά μας. 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΣΕ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΝΤΑΣΗ ΟΜΟΦΟΒΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από αρκετό καιρό, όταν μια τρανς γυναίκα είχε πέσει θύμα μιας πολύ βίαιης επίθεσης, δεν είχε ολοκληρωθεί όμως ακόμη, ολοκληρώθηκε τώρα γι'αυτό και ανέβηκε τόσους μήνες μετά. Ανοίγεις το λαπτοπ, μπαίνεις στα μέιλ, στο facebook, για να δεις τι γίνεται, τι νέα υπάρχουν κλπ. Κι εκεί που διαβάζεις τα συνηθισμένα λίγο πολύ που διαβάζεις καθημερινά, ξαφνικά νοιώθεις σαν να έχεις φάει πολύ δυνατή γροθιά στο πρόσωπο...

Ρατσιστική τρανσφοβική επίθεση σε τρανς γυναίκα στη Θεσσαλονίκη... κάτι που το συζητούσαμε ψιθυριστά, κάτι που φοβόμασταν ότι κάποια στιγμή μπορεί να γίνει, κάτι που ξέραμε και ξέρουμε πως γίνεται και θα γίνεται, ο φόβος ότι κάποιος γκέι, κάποια λεσβία, κάποια ή κάποιος τρανς μπορεί να υποστεί ρατσιστική βίαιη επίθεση, κάτι που μέχρι τώρα γινόταν αλλά δεν γινόταν γνωστό παραέξω, κάτι που τώρα άλλαξε και το ρατσιστικό αυτό κάθαρμα πλήρωσε (;) τις συνέπειες της πράξης του...

Μπορώ όμως να ρωτήσω εύλογα γιατί δεν βγήκε στη δημοσιότητα το δικό του όνομα κι η φωτογραφία του, ώστε αν έχει επιτεθεί και σε άλλες τρανς ή αν έχει επιτεθεί και σε άλλες απειλούμενες κοινωνικές ομάδες, να βγουν στη φόρα και αυτά, αλλά και να ξέρουν κι όλες οι τρανς ποιος είναι για να μπορούν να προστατευθούν.

Εντάξει, πιάστηκε, δικάστηκε, θα ρίξει πιθανότατα κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στους δικαστές ή τις δικαστίνες, θα ορκιστεί ότι... “ήταν η κακιά στιγμή” “ότι δεν θα το ξανακάνει” κι άλλες τέτοιες ηχηρές μπαρούφες που τις ακούει κανείς και... “συγκινείται”....

Τίποτα δεν θα το εμποδίσει αυτό το ρατσιστικό γουρούνι, αυτό το φασιστορεμάλι, να ξανακάνει τα ίδια και τα χειρότερα, γιατί ξαφνικά γίναμε “καλά παιδιά” και δεν βγαίνει στη φόρα η σκατόφατσα του και το όνομά του, η διεύθυνση του, που δουλεύει;

Εδώ πέρα βέβαια υπάρχει το ερώτημα, σε ποιο βαθμό και μέχρι ποιο όριο χρησιμοποιούμε τέτοιες πρακτικές και αντιλήψεις για να μπορούν να αυτοπροστατευθούν μέλη της κοινότητας μας από τέτοια ρατσιστικά καθάρματα που δεν διστάζουν να ασκήσουν και δολοφονική βία. Κι η απάντηση είναι ή θα ήταν καλό να είναι μέχρι του σημείου που αλληλοπροστατεύομαστε σαν κοινότητα και σαν άνθρωποι. Και μερικές χρήσιμες λέξεις-κλειδιά σε αυτό είναι: αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, περιφρουρήσεις των εκδηλώσεων μας από εμάς κι από το κίνημα ευρύτερα. 

Κακώς πολύ κακώς, δεν υπάρχει μια πιο μαχητική στάση στην lgbtqi κοινότητα σε τέτοια θέματα, δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια επίθεση σε μια γυναίκα, κομμάτι της κοινότητας μας, και να ανασαίνουμε ανακουφισμένοι κι ανακουφισμένες που πιάστηκε και δικάστηκε το κάθαρμα και να τελειώνει η υπόθεση εκεί, μπορούμε να πάμε πέντε δέκα άτομα να του δώσουμε μια προειδοποίηση ότι κοίτα φασιστάκο, χέρι μόνο να ξαναπλώσεις σε τρανς, σε γκέι, σε λεσβία, σε μετανάστη, σε άστεγο, σε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε από μας, θα σου κόψουμε το πουλί και θα στο χώσουμε στο στόμα και θα σε πετάξουμε σε ένα χαντάκι όπου δε θα σε βρεί ποτέ κανείς... Δεν είναι ανάγκη να καταφύγεις στην πραγματοποίηση μιας τέτοιας απειλής, μπορείς όμως να την χρησιμοποιήσεις.

Ή μπορείς απλά να τον ή και την αρχίσεις στις κλωτσιές και τις σφαλιάρες για να καταλάβουν πως δεν θα καθίσουμε άπραγοι κι άπραγες στη ρατσιστική, ομοφοβική, τρανσφοβική βία που δεχόμαστε.

Για μένα, η αντιβία στη φυσική βία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχτούμε επειδή είμαστε γκέι, λεσβίες, τρανς, αμφί, οροθετικά άτομα, όχι μόνο είναι απαραίτητη, αλλά, είναι και επιθυμητή να υπάρχει σαν αντίληψη στην κοινότητα μας, είναι και ένας τρόπος σύσφιγξης των συντροφικών σχέσεων εντός της κοινότητας.

Γι'αυτό είναι αναγκαίο νομίζω να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας lgbtqi ομάδας αυτοάμυνας που θα δέχεται ως μέλη και ετεροφυλόφιλα άτομα αν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε μια ομάδα που θα είναι κυρίως lgbtqi σε χαρακτήρα και μορφή.

Είναι ένα τεράστιο θέμα αυτό προς συζήτηση και ανάλυση, γι'αυτό και ανά άτακτα χρονικά διαστήματα ή χρονικούς κύκλους ή χρονικές περιστροφές θα υπάρχουν και νέα κείμενα με το ίδιο ή παρεμφερή θέματα, σε συνάφεια και με τις εξελίξεις σχετικά με την καταπίεση, το ρατσισμό, τη βία, τις αρνητικές διακρίσεις που δέχονται οι lgbtqi άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη. 

pride festivals: οι αγώνες μας τότε και σήμερα

Το όχι κι υπερβολικά μακρινό 1969 στη Νέα Υόρκη μια φούχτα αδελφές, εργάτριες του σεξ, διεμφυλικές κραύγασαν δυναμικά ως εδώ κι αντιστάθηκαν στην βία των μπάτσων και του κράτους διεκδικώντας με τους δικούς τους όρους την ύπαρξή τους, την ελευθερία τους, τις ζωές τους απέναντι σε βάναυσους κι αδίστακτους εξουσιαστές.

Για τρεις με έξι εβδομάδες τα στενά του Γκρήνουιτς Βίλλατζ πήραν φωτιά από το αντάρτικο που ξέσπασε εκεί με τέτοια ορμή που οι μπάτσοι τα'χασαν και κάλεσαν ενισχύσεις από όλη τη Νέα Υόρκη καθώς μέσα στην αλαζονεία τους νόμιζαν ότι μερικές αδελφές είναι εύκολη υπόθεση.

Σήμερα – στον κάπως μακρινό απόηχο των γεγονότων εκείνου του καλοκαιριού του '69 – ακόμη αγωνιζόμαστε κι ακόμη αντιστεκόμαστε με χιούμορ, δυναμισμό, εφευρετικότητα, αλλά και με την ίδια ορμή κι αποφασιστικότητα, ενάντια στις διακρίσεις, στον καθημερινό ρατσισμό, στην επανεμφάνιση του φασισμού και του ναζισμού που εξαπλώνεται αργά αλλά σταθερά ευτυχώς συναντώντας στο δρόμο του ισχυρές αντιστάσεις.

Τα φεστιβάλ υπερηφάνειας που λανθασμένα έχουν μείνει γνωστά ως gay pride – λανθασμένα γιατί δεν αφορούν μόνο τους γκέι – αλλά και τις λεσβίες, τους αμφισεξουαλικούς και τις αμφισεξουαλικές, τις διεμφυλικές και τους διεμφυλικούς αλλά και γιατί όχι κάθε ελεύθερο ή και ελευθεριακό ερωτικά και σεξουαλικά άνθρωπο, ενώ αρχικά τιμούσαν αυτό το γεγονός κι ήταν η κεντρική αυτή εκδήλωση που νοηματοδοτούσε τον συνεχιζόμενο αγώνα των lgbtiq σε όλο τον πλανήτη ως μια ημέρα μνήμης, συνεχόμενων διεκδικήσεων, αγώνα όχι μόνον για δικαιώματα εδώ και τώρα απλά αλλά και για να ζήσουμε σε μια ριζοσπαστικά διαφορετική κοινωνία – όχι “προοδευτική” ή “εναλλακτική” αλλά ριζοσπαστική – που είναι και εφικτό και δυνατόν και απαραίτητο να γίνει.

Και τα λέω αυτά γιατί σήμερα ο “θεσμός” των pride festivals σε γενικές γραμμές έχει γίνει ένα ανούσιο, απονευρωμένο, χλιαρό, εμπορικό πανηγυράκι που δεν διεκδικεί ουσιαστικά τίποτα και αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι πόσοι από τους νεώτερους και νεώτερες επισκέπτες κι επισκέπτριες έχουν ιδέα τι συνέβη στο Stonewall το καυτό εκείνο καλοκαίρι του '69.

Σαν σύνολο οι lgbtiq δεν αγωνιζόμαστε για τα ίδια ακριβώς πράγματα, κι αυτό γιατί οι lgbtiq δεν ανήκουν στις ίδιες κοινωνικές τάξεις και δεν αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα στην καθημερινότητα τους: αστοί, ευκατάστατοι, βολεμένοι, μικρομεσαίοι ή απλά προοδευτικοί, πολλοί lgbtiq θεωρούν αιχμή του δόρατος των διεκδικήσεων τους το δικαίωμα στο γάμο, στην υιοθεσία κι ανατροφή παιδιών, στα ίσα φορολογικά δικαιώματά και μέχρι το απόλυτα εξευτελιστικό τη διεκδίκηση του... “δικαιώματος” να πηγαίνουν στρατό χωρίς να γίνονται αρνητικές διακρίσεις σε βάρος τους από τη μία

ενώ από την άλλη υπάρχουν κι οι lgbtiq από φτωχότερα και τα λεγόμενα “κατώτερα” κοινωνικά στρώματα που υφίστανται αφενός μεν πολύ μεγαλύτερη καταπίεση από τους ετεροφυλόφιλους συνομήλικους τους εφήβους π.χ. καθώς οι τελευταίοι δεν θα πέσουν θύματα του λεγόμενου bullying στα σχολεία εκτός κι αν "αποκλίνουν" από τα κυρίαρχα πρότυπα του γυμνασμένου, όμορφου, όμορφης, δημοφιλούς, κι ούτε κινδυνεύουν να αποβληθούν για τους ίδιους λόγους από τα σχολεία τους ούτε κινδυνεύουν να βρεθούν δαρμένοι, καμμένοι ζωντανοί, παλουκωμένοι, κρεμασμένοι επειδή είναι αυτό που είναι..............